کد مطلب:28851 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:128
به نام خداوند بخشنده مهربان. از بنده خدا علی امیر مؤمنان به محمّد بن ابی بكر. سلام بر تو! امّا بعد؛ به من خبر رسیده كه از فرستادنم مالك اشتر را به جای تو ناراحتی. چنین نكردم به خاطر آن كه تو را در جهاد، كُند و بی كوشش بشمارم یا از تو تلاش و كوشش بیشتری خواستار باشم. اگر حكومتی را كه در دست توست از دست تو گرفتم، تو را به كاری می گمارم كه سنگینی و رنج آن كم تر و امارت آن بر تو خوشایندتر باشد. همانا مردی را كه به حكومت مصر گماشته بودم، مردی بود كه خیرخواه ما و سرسخت بر دشمن ما بود. رحمت خدا بر او باد، كه روزگارش را به سر رساند و با مرگ خود روبه رو شد! ما از او راضی هستیم. خدا هم از او راضی باشد و پاداشی دوچندان عطایش كند و فرجامش را نیكو گرداند. پس به سوی دشمنت بشتاب و آستین برای نبرد، بالا زن و با حكمت و پند شایسته، به راه پروردگارت فراخوان و بسیار خدا را یاد كن و از او یاری بجوی و از او بترس تا آنچه را اندوهگینت ساخته، برطرف سازد و بر آنچه به تو سپرده، یاری ات كند. خداوند، ما و تو را بر آنچه جز به رحمت او نتوان به آن رسید، یاری كند!».[1].
2822. الغارات - به نقل از ابن ابی سیف، از یاران وی -: چون به محمّد بن ابی بكر خبر رسید كه علی علیه السلام مالك اشتر را به سوی مصر روانه كرده است، بر او دشوار آمد. علی علیه السلام هم پس از شهادت مالك، نامه ای به محمّد بن ابی بكر نوشت، آن هم وقتی كه به آن حضرت خبر رسید كه محمّد بن ابی بكر، از آمدن مالك اشتر ناراحت است: